Te niepozorne na pierwszy rzut oka malowidła są dowodem na to, że obserwacja natury i potrzeba jej odtwarzania towarzyszy człowiekowi od najdawniejszych lat. Zwróćcie uwagę na rozpiętość w datach powstania tych malowideł. Dwa tysiące lat. Nie wynika ona z niepewności, kiedy dokładnie powstały te przedstawienia, ale z faktu, że powstawały one sukcesywnie w tej samej jaskini w Lascaux przez cały ten czas.
Jaskinia zatem musiała stanowić ważne miejsce dla wielu pokoleń. Okres o którym mowa to czas zlodowacenia, kiedy ludzkie gromady przemieszczały się za dzikimi stadami. Fakt, że w ciągu tak długiego okresu wracały w jedno miejsce, jest wielce mówiący.
To czas przed rozwojem rolnictwa ze względu na wspomniane zlodowacenie. Zwierzęta nie zostały jeszcze udomowione, zdobycie ich mięsa i skór wymagało wiele wysiłku. Nic dziwnego, że zaludniały one wyobraźnię “artystów” wcielających się w rolę, którą dziś określilibyśmy mianem szamana lub kapłana. Przyjmuje się bowiem, że te przedstawienia powstawały jako efekt wizji, odzwierciedlały pożądanie oraz fascynację siłą i witalnością dzikiej zwierzyny, która nie dała się opanować.
Świat ówczesnych ludzi był nierozerwalnie związany z rytmem natury oraz jej prawami. Prowadzili wędrowny tryb życia, bez stałego miejsca zamieszkania. Ich szlaki podążały ścieżkami zwierząt, które zapewniały im przetrwanie. To też możemy wyczytać ze ścian jaskiń.
Visits: 6