Dzisiaj niewiele ode mnie, chciałam podzielić się słowami poety, który opisuje swoje odczuwanie obrazów dawnych mistrzów. Bliskie mojemu. Jako ilustrację pokazuję Upadek Ikara, uznawany obecnie za powtórzenie kompozycji Pietera Bruegla. Co oznacza tyle, że nie ma pewności co do tego, czy namalował ten akurat obraz. Ale na pewno jest autorem samej kompozycji.
Wysten Hugh Auden, Musée des Beaux-Arts
Co do cierpienia, ci Starzy Mistrzowie
Nie mylili się nigdy. Jak dobrze poznali
Jego miejsce w życiu człowieka: to, że się zdarza,
Gdy ktoś inny je lub otwiera okno, lub idzie przed siebie ospale;
To, że kiedy starsi czekają w żarliwej obawie
Na cudowne narodziny, zawsze muszą być
Dzieci, które nie chcą, by się wydarzyło, i jeżdżą na łyżwach
Gdzieś pod lasem, na stawie.
Nie zapomnieli nigdy,
Że nawet przerażające męczeństwo, by się spełnić, musi
Mieć kąt jakikolwiek, zaśmieconą dziurę,
Gdzie psy wiodą psie życie i koń kata
Ociera o drzewo swą niewinną skórę.
Na przykład w Ikarze Breugla: jak wszystko spokojnie
Odwraca się od nieszczęścia; może tylko rolnik
Usłyszał plusk i krzyk zapomniany,
Lecz dla niego nie był to wypadek ważny; słońce
Oświetlało, jak oświetlać winno, białe nogi znikające
W zielonej wodzie; a delikatny i kosztowny okręt, z którego na pewno widziano
Rzecz zdumiewającą, chłopca lecącego z nieba,
Musiał żaglować dalej i płynął, gdzie trzeba.
tłum. Jarosław Marek Rymkiewicz
Visits: 5